كجایی!؟ داماد قلبم تویی،چرا كنارم نمیایی!؟

كاش بودی می دیدی مریمت چطوری داره لباس عروسیشو با خون رگش رنگ می كنه.

كاش بودی و می دیدی مریمت داره میره كه بهت ثابت دوستت داشت.

حالا كه چشمام دارن سیاهی می رند،حالا كه همه بدنم داره می لرزه،

همه زندگیم مثل یه سریال از جلوی چشمام میگذره.روزی كه نگاهم تو نگاهت گره خورد،یادته!؟

روزی كه دلامون لرزید،یادته!؟روزای خوب عاشقیمون،یادته!؟نقشه های آیندمون،یادته؟

علی من یادمه،یادمه چطور بزرگترهامون،همونهایی كه همه زندگیشون بودیم پا روی قلب هردومون

گذاشتند.یادمه روزی كه بابات از خونه پرتت كرد بیرون كه اگه دوسش داری تنها برو سراغش.

یادمه روزی كه بابام خوابوند زیر گوشت كه دیگه حق نداری اسمشو بیاری

.یادته اون روز چقدر گریه كردم،تو اشكامو پاك كردی و گفتی گریه می كنی چشمات قشنگتر می شه!

میگفتی كه من بخندم.علی حالا بیا ببین چشمام به اندازه كافی قشنگ شده یا بازم گریه كنم.

هنوز یادمه بابات فرستادت شهر غریب كه چشمات تو چشمای من نیفته ولی نمی دونست عشق تو،تو قلب

منه نه تو چشمام.

روزی كه بابام ما رو از شهر و دیار آواره كرد چون من دل به عشقی داده بودم كه دستاش خالی بود

كه واسه آینده ام پول نداشت ولی نمی دونست  آرزوهای من تو نگاه تو بود نه توو دستات.دارم

به قولم عمل می كنم.

هنوز م رو حرفم هستم یا تو یا مرگ.پامو از این اتاق بزارم بیرون دیگه مال تو نیستم دیگه تو رو ندارم.

نمی تونم ببینم به جای دست های گرم تو،دستای یخ زده ی غریبه ای تو دستام باشه.

همین جا تمومش می كنم.واسه مردن دیگه از بابام اجازه نمی خوام.

وای علی كاش بودی می دیدی رنگ قرمز خون با رنگ سفید لباس عروس چقدر بهم میان!

عزیزم دیگه نای نوشتن ندارم.دلم برات خیلی تنگ شده.می خوام ببینمت.

دستم می لرزه.طرح چشمات پیشه رومه.دستمو بگیر.منم باهات میام . . .

پدر مریم نامه تو دستشه،كمرش شكست،

بالای سر جنازه ی دختر قشنگش ایستاده و گریه می كنه.

سرشو برگردوند كه به جمعیت بهت زده و داغدار پشت سرش بگه چه خاكی تو سرش شده كه توی چهارچوب

در یه قامت آشنا می بینه

.آره پدر علی بود،اونم یه نامه تو دستشه،چشماش قرمزه،صورتش با اشك یكی شده بود.

نگاه دو تا پدر تو هم گره خورد،نگاهی كه خیلی حرفا توش بود.

هر دو سكوت كردند و به هم نگاه كردند،سكوتی كه فریاد دردهاشون بود.پدر علی هم اومده بود نامه ی

پسرشو برسونه بدست مریم،اومده بود كه بگه:پسرش به قولش عمل كرده ولی دیر رسیده بود.

حالا همه چیز تمام شده بود و كتاب عشق علی و مریم بسته شده.

حالا دیگه دو تا قلب نادم و پشیمون دو پدر مونده و اشكای سرد دو مادر و یه دل داغ دیده از یه داماد نگون

بخت!مابقی هرچی مونده گذره زمانه و آینده و باز هم اشتباهاتی كه فرصتی واسه جبران پیدا نمی كنند . . .

 من سوییچ ماشینم را میدهم به آن دوست قدیمی ام تا پیر زن بیمار را به بیمارستان برساند و خود من با آن دختر خانم در ایستگاه اتوبوس میمانم تا اتوبوس از راه برسد و ما را سوار كند .

پیرمردی نارنجی پوش در حالی که کودک را در آغوش داشت با سرعت وارد بیمارستان شد و به پرستار گفت:خواهش می کنم به داد این بچه برسید. بچه ماشین بهش زد و فرار کرد. پرستار : این بچه نیاز به عمل داره باید پولشو پرداخت کنید. پیرمرد: اما من پولی ندارم پدر و مادر این بچه رو هم نمی شناسم. خواهش می کنم عملش کنید من پول و تا شب براتون میارم پرستار : با دکتری که قراره بچه رو عمل کنه صحبت کنید. اما دکتر بدون اینکه به کودک نگاهی بیندازد گفت: این قانون بیمارستانه. باید پول قبل از عمل پرداخت بشه. صبح روز بعد… همان دکتر سر مزار دختر کوچکش ماتش برده بود و به دیروزش می اندیشید